نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق عمومی، دنشکده معارف اسلامی و حقوق دانشگاه امام صادق علیهالسلام، تهران، ایران.
2 استادیار گروه حقوق عمومی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
چکیده
پیشبینی نظام حقوقی «وضعیت اضطراری» از الزامات مقابله با بحران و مسائل مهم حقوق عمومی در کشورهای مختلف است. شیوع ویروس کرونا در نخستین روزهای سال جاری میلادی، تمامی کشورهای جهان را با یک بحران تمامعیار مواجه کرد. یکسان بودن نوع بحران به وجود آمده، میتواند زمینهساز تطبیق و مقایسه پاسخهای متفاوت به بحران باشد. سؤال این مقاله آن است که «ایران و استرالیا، برای مدیریت وضعیت اضطراری ناشی از بحران کرونا، از چه قواعد حقوقی استفاده کردهاند؟» گرچه قانونگذار اساسی ایران، مسیر اصلی جهت برقراری وضعیت اضطراری را علاوه بر اختیارات فراقانونی رهبری (اصل 110)، در اصل 79 قانون اساسی پیشبینی کرده است؛ اما دولت برای مدیریت بیماری کرونا، از صلاحیت شورای عالی امینت ملی جهت اعمال تکالیف، محدودیتها و ممنوعیتهای مورد نیاز، کمک گرفت. در مقابل، دولت استرالیا که مورد مطالعه تطبیقی قرار گرفته است، با وجود فدرالی بودن در ساختار، با پیشبینی قالبها و چارچوبهای قانونی برای مواجه با انواع بحرانها، مبتنی بر قسمت 57 و 61 قانون اساسیِ خود، در کنار صلاحیت خاص هر کدام از ایالات و قلمروها، اعلام وضعیت اضطراری کرده و تکالیف، محدودیتها و ممنوعیتهای ضروری را اعمال کرد. نتیجه این تطبیق، بیان پیشنهادات و راهحلهایی جهت ارتقاء و بهبود رژیم وضعیت اضطراری در نظام حقوقی ایران میباشد. شیوه تحقیق در این مقاله، تطبیق ویژگیها و اقدامات دو نظام حقوقی ایران و استرالیا است.
کلیدواژهها
کتابنامه
وبسایتها
یادداشت علمی: The Scope of a Nationhood Power to Respond to COVID-19: Unanswered Questions