Responsibilities of the President in the field of Citizenship rights and legitimate freedoms; Case Study of the “Charter of citizenship”

Document Type : Original Article

Authors

1 Faculty member of Imam Sadegh (AS) University, Tehran, Iran.

2 PhD Student of Public Law, Imam Sadegh (AS) University, Tehran, Iran

Abstract

Observance and protection of civil rights along with human rights is one of the most important duties of the government, which is specified in paragraphs (7), (8), (12) and (14) of Article 3 of the Constitution. These duties are distributed among the three powers according to the powers of each, but in the meantime the President, according to the oath mentioned in Article (121) of the Constitution and declares that "the freedom and dignity of persons and rights that the law "It is well-known for the nation to support me." One of the legal tools for identifying and establishing citizenship rights is to include the provisions of citizenship rights in legal documents. The issuance of the Charter of Citizenship Rights in December 2016 by the President of the Republic in the Eleventh Government provoked discussions on the competence of the executive branch and the position of the President in the field of formulating and communicating citizenship rights in legal circles. Apart from examining the "nature" of the provisions of the Charter of Citizenship, the present article seeks to answer the question by descriptive-analytical method, taking into account Articles (58), (156) and (158) that "the competent authority "From the perspective of the constitution and the principles of public law, what is the institution for drafting the Charter of Citizenship Rights?" After stating and assessing the reasons of each of the parties to this legal dispute, at the end, suggestions in this regard are presented.

Keywords

  1.  

    1. قانون «احترام به آزادی‌های مشروع و حفظ حقوق شهروندی». مصوب 1383.
    2. قانون «آیین دادرسی کیفری». مصوب 1392.
    3. قانون «تعیین حدود وظایف و اختیارات و مسئولیت‌های رئیس جمهوری اسلامی ایران». مصوب 1365.
    4. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.
    5. قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران. مصوب 1383.
    6. مجموعه نظریات شورای نگهبان (تفسیری و مشورتی در خصوص اصول قانون اساسی). تهران: مرکز تحقیقات شورای نگهبان، 1389.
    7. منشور حقوق شهروندی. ابلاغی 1395.
    8. اسماعیلی، محسن (1383). «نقش رئیس جمهور در اجرای قانون اساسی». فصلنامه پژوهشی دانشگاه امام صادق (علیه‌السلام)، (24)، صص. 7-32.
    9. اسماعیلی، محسن (1390). گفتارهایی در حقوق شهری و شهروندی. تهران: مؤسسه نشر شهر.
    10. اصل‌زعیم، امیرحسین (1391). گزارش پژوهشی «پیشنهادی جدید در باب مسئولیت رئیس جمهور در اجرای قانون اساسی». شماره مسلسل: 910913009. تاریخ انتشار: 13/09/1391. تهران: پژوهشکده مجازی حقوق.
    11. براهوتی، حسین (1385). سازوکارهای حقوقی نظارت بر حسن اجرای سیاست‌های کلی نظام. (پایان‌نامه کارشناسی ارشد حقوق عمومی). دانشگاه شیراز، فارس، ایران.
    12. بهرامی احمدی، حمید (1389). قواعد فقه: مختصر هفتاد و هفت قاعده فقهی‌حقوقی. تهران: دانشگاه امام صادق (علیه‌السلام).
    13. پورعزت، علی‌اصغر؛ باغستانی برزکی، حوریه و نجاتی آجی بیشه، مصطفی (1386). «الگوی منطقی منشور حقوق شهروندی بر پایه بررسی تطبیقی اسناد موجود». فصلنامه علمی‌پژوهشی رفاه اجتماعی، سال هفتم، (26)، صص. 131-160.
    14. جاوید، محمدجواد (1388). نظریه نسبیت در حقوق شهروندی (تحلیلی مبتنی بر اطلاق در حقوق طبیعی). تهران: نشر گرایش.
    15. جاوید، محمدجواد (1393). «بازخوانی بنیان‌های فلسفی نظریه نسبیت در حقوق شهروندی». حقوق اسلامی، سال یازدهم، (42)، صص. 65-94.
    16. جاوید، محمدجواد (1395). بررسی و نقد پیش‌نویس منشور حقوق شهروندی دولت یازدهم. تهران: نشر مخاطب.
    17. جاوید، محمدجواد و ابراهیمی، محمود (1392). «تکالیف شهروندی» در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران». فصلنامه بررسی‌های حقوق عمومی، سال دوم، (2)، صص. 25-46.
    18. جعفری لنگرودی، محمدجعفر (1382). ترمینولوژی حقوق. تهران: گنج دانش.
    19. جعفری لنگرودی، محمدجعفر (1386). مبسوط در ترمینولوژی حقوق. تهران: گنج دانش.
    20. جوادی آملی، عبدالله (1390). حق و تکلیف در اسلام. قم: اسراء.
    21. راسخ، محمد (1393). حق و مصلحت. تهران: نشر نی.
    22. رایلی، دنیس (1388). شهروندی و دولت رفاه. ترجمه ژیلا ابراهیمی، تهران: آگه.
    23. سلطانی، سیدناصر (1385). «حقوق اجتماعی یا حقوق شهروندی؟ نمونه‌ای از آشفتگی مفاهیم در نظام حقوقی ایران». مجلس و راهبرد، سال سیزده، (51)، صص. 101-117.
    24. شریعتی، روح‌الله (1393). «قاعده عدم ولایت و حقوق مردم». علوم سیاسی، سال هفدهم، (68)، صص. 7-25.
    25. شریفی طرازکوهی، حسین (1392). زمینه‌ها، ابعاد و آثار حقوق شهروندی. تهران: میزان.
    26. عبدالهی، محسن (1391). «رویکردی پست‌مدرن به سه ضلع توسعه سیاسی: دولت، جامعه مدنی و شهروندی». فصلنامه سیاست. مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی، 42(1)، صص. 225-242.
    27. فالکس، کیث (1381). شهروندی. ترجمه محمدتقی دلفروز. تهران: کویر.
    28. فلاح‌زاده، علی‌محمد (1386). «نسبت حقوق بشر و شهروندی». مجله حقوقی و قضائی دادگستری، (58)، صص. 33-48.
    29. قاری سیدفاطمی، محمد (1386). «چیستی و چرایی حقوق شهروندی». مجله حقوقی و قضائی دادگستری، (58)، صص. 21-33.
    30. قاضی شریعت‌پناهی، ابوالفضل (1373). بایسته‌های حقوق اساسی. تهران: میزان.
    31. قاضی شریعت‌پناهی، ابوالفضل (1383). حقوق اساسی و نهادهای سیاسی. تهران: میزان.
    32. کلی، جان (1388). تاریخ مختصر تئوری حقوقی در غرب. ترجمه محمد راسخ. تهران: طرح نو.
    33. کیویستو، پیتر و فایست، توماس (1395). شهروندی: گفتمان، تئوری و دیدگاه‌های فراملی. ترجمه احمد خسروی. تهران: خرسندی.
    34. گرجی‌ازندریانی، علی‌اکبر (1393). مبانی حقوق ‌عمومی. تهران: جنگل.
    35. محسنی، فرید و عبداللهی، حسین (1392). «نقد مبانی «حقوق شهروندی لیبرالی» با تکیه بر جایگاه مردم در نظام حقوقی اسلام». فصلنامه دانش حقوق عمومی، سال دوم، (6)، صص. 23-46.
    36. مدنی، سیدجلال‌الدین (1364). حقوق اساسی در جمهوری اسلامی ایران. تهران: انتشارات صدا و سیما.
    37. ملکی، وحید (1393). نقش رئیس جمهور در اجرای قانون اساسی. تهران: مجد.
    38. نجفی‌اسفاد، مرتضی و محسنی، فرید (1386). حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران. تهران: فراداد.
    39. هاشمی، سیدمحمد (1393). حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران: جلد دوم: حاکمیت و نهادهای سیاسی. تهران: میزان.
    40. هیوود، اندرو (1387). کلیدواژه‌ها در سیاست و حقوق عمومی. ترجمه اردشیر امیرارجمند و سید باسم موالی‌زاده. تهران: امیرکبیر.